Хуҷанд: Нури маърифат, 2019. — 168 с.
Зери назари доктори илмҳои филологӣ, профессор Абдуҷамол Ҳасанзода. Дар меҳвари асари мазкур нахустин маротиба дар забоншиносии тоҷик кӯшиш карда шудааст, ки ба таври илмӣ усулҳо ва механизмҳои ба тахфиф дучор гардидани воҳидҳои луғавии эрониасл ва иқтибосӣ нишон дода шавад. Ҳамзамон аввалин бор бо ҷалби далелҳои таърихӣ чун воҳиди мустақилмаъно вуҷуд доштани вожаҳои мухаффаф нишон дода шуда, механизми мураккаби робитаи мутақобилаи онҳо ошкор карда шудааст.
Гузашта аз ин кӯшиш шудааст, ки бохти муаллифи луғатномаи «Ғиёс-ул-луғот» дар масъалаи шарҳи вижагиҳои ба тахфиф дучор гардидани топониму антропонимҳо муайян карда шавад.